W okresie tuż powojennym komunistyczne władze Węgier wprowadzały w życie komunistyczny ideał państwa jednolitego etnicznie, co nie sprzyjało manifestacjom romskiej tożsamości i sprawiało, że wielu Romów starało się ją ukryć deklarując się jako etniczni Węgrzy (98% populacji według spisu z 1949 r.). Zgodnie z oficjalną doktryną problem narodowości miał zniknąć wraz z postępami socjalizmu. Romowie byli przy tym traktowani przez władze nie jako grupa narodowa lub etniczna, lecz jako zmarginalizowana grupa społeczna, wykluczona ze społeczeństwa.

Podejście to zaczęło się zmieniać dopiero po węgierskiej rewolucji 1956 r. Nowe władze partyjne zadeklarowały w 1958 r. przejście do aktywnej polityki wspierania rozwoju kultury i edukacji mniejszości, w tym Romów, podkreślając rolę, jaką w obszarach tych miały do odegrania romskie organizacje. Z drugiej jednak strony priorytetem była ciągle asymilacja, a Romowie – jak tego dowodzi uchwała Komitetu Centralnego węgierskiej partii komunistycznej – nie byli traktowani jak inne mniejszości narodowe, lecz raczej jako grupa znajdująca się w trudnym położeniu społecznym. Jednocześnie jednak trzeba przyznać, że wspomniana uchwała podkreślała również konieczność walki z antyromskimi uprzedzeniami, rozpowszechnionymi w społeczeństwie węgierskim, a na łamach rządowej prasy pojawił się szereg artykułów piętnujących negatywne stereotypy i praktyki dyskryminacji Romów.

W sferze praktycznej władze usiłowały poprawić sytuację mieszkaniową Romów, poprzez specjalny program stworzony w 1964 r., w ramach którego wyburzano najbardziejzaniedbane romskie osiedla i zastępowano je przez nowe domy, budowane z funduszy rządowych, choć trzeba też przyznać, ze przy okazji starano się rozpraszać większe skupiska Romów i ograniczać ich napływ do stolicy kraju – Budapesztu. Drugim obszarem praktycznych działań władz była edukacja, co związane było z bardzo dużym procentem analfabetów w społeczności romskiej. Analfabetyzm udało się zwalczyć, jednakże poprzez stworzenie systemu „szkół specjalnych”, co prowadziło do segregacji szkolnej i tworzenia od najmłodszych lat wzoru izolacji społecznej Romów, choć trzeba też powiedzieć, że wiele z takich szkół prowadziło ważne programy pomocowe, dla romskich dzieci i ich rodzin, przyczyniając się tym samym do poprawy ich warunków życiowych.

Jednakże działania takie nie były skuteczne na skalę masową i w 1968 r. Komitet Centralny węgierskiej partii komunistycznej zadeklarował, że zasypanie przepaści dzielącej Romów od reszty społeczeństwa może zająć całe dziesięciolecia wytężonej pracy, wymagając przy tym ogromnych nakładów finansowych.

Węgierscy komuniści – w odróżnieniu od innych – nie blokowali badań na temat Romów, co sprawiło, że mieli na ich temat lepszą wiedzę od swoich towarzyszy z innych krajów, a także, że w ograniczonym przynajmniej zakresie istniał na Węgrzech dialog na temat sytuacji Romów, a uczestniczący w nim naukowcy nie byli jedynie tubą propagandowa władz. Między innymi dzięki nim polityka asymilacyjna władz była bardziej niż gdzie indziej otwarta i dopuszczała – przynajmniej w teorii – istnienie romskich organizacji, współpracę z romskimi intelektualistami, a nawet istnienie romskich gazet czy dwujęzycznej edukacji w rejonach gdzie dzieci romskie stanowiły większość.

Postawa taka doprowadziła do odejścia od polityki ścisłej asymilacji w drugiej połowie lat 70-tych, co oznaczało też uznanie istnienia romskiej tożsamości etnicznej i specyficznych problemów społeczno-ekonomicznych tej grupy. W konsekwencji pojawiły się oficjalne stwierdzenia Biura Politycznego partii, postulujące zwiększenie obecności Romów na scenie politycznej. Były one jednak utrzymane w specyficznej dla partii komunistycznej retoryce – mowa bowiem była o Romach, którzy na taką obecność „zasługują”. Uchwała Rady Ministrów z 1979 r. nadała węgierskim Romom oficjalny status grupy etnicznej, co jednak nie oznaczało przyznania przywilejów jakimi cieszyły się mniejszości narodowe – ułatwień w tworzeniu organizacji czy w publikowaniu czasopism i własnej literatury. Z kolei deklaracja władz partyjnych z 1984 r. mówiła o wolnym wyborze Romów pomiędzyrozmaitymi metodami integracji społecznej, obejmującymi dobrowolną asymilację jak również integrację z zachowaniem odrębności kultury, tradycji i tożsamości etnicznej. W istocie, w 1985 i 1986 r. powstało szereg romskich inicjatyw, głownie o charakterze kulturalnym, organizacji i stowarzyszeń, a także rozwinął się romski ruch wydawniczy.

Jednakże przy całej (względnej) otwartości władz sytuacja Romów na Węgrzech poprawiała się bardzo wolno i w 1984 r. dwie trzecie węgierskich Romów żyło poniżej oficjalnego poziomu ubóstwa, zaś oferowane Romom programy pomocowe spotykały się z negatywna reakcją społeczeństwa, którego niezadowolenie zostało zdyskontowane przez ruchy populistyczne po upadku komunizmu.